Normaal gezien doen we hier geen EP’s, maar “de uitzondering bevestigt de regel”. En Mean Mary James is zo’n uitzondering. De dame verraste ons nauwelijks een paar weken geleden -nu ja, “verrassen” is een groot woord: we weten namelijk al wel even waartoe Mean Mary in staat is-met “Portrait of a Woman, (pt.1)”, waarover we alleen maar lovende woorden konden schrijven en nu is er dus alweer een “pt; 1”, deze keer onder de titel “Hell & Heroes”.

Van de vrouwenportretten wordt deel 2 aangekondigd voor september 2023, en Mary heeft het plan opgevat om in juni 2023 het tweede deel van deze “Hell & Heroes” uit te brengen, zodat ze, weer en wind dienende, in een jaar tijd vier platen zal uitgebracht hebben. Daar leest u ten gepasten tijde wel over in deze kolommen, maar laten we ’t alvast even hebben over deze EP: die bevat vier tracks, waarvan drie samen met mama Jean geschreven werden en de vierde, opener “Penelope Rose” door Mary zelf bedacht werd.

De songs hebben de bedoeling de geest te vatten van de hedendaagse Americana- en folkmuziek, wat wil zeggen dat er links en rechts wat rock en blueselementen mogen in doorsijpelen. Daartoe plugt Mary al eens een gitaar of een banjo in een versterken en krijg je dus, in tegenstelling tot haar andere werk, een elektrisch gevoel: Dat hangt mooi samen met dat stemgeluid waar wij hier zo verzot op zijn. In mijn meer poëtische momenten ben ik geneigd te denken dat Mary met haar stem -half Dolly Parton, half Michelle Schocked- de doden tot leven kan wekken, of minstens kippenvel kan veroorzaken bij een lijf dat al een tijdje afgeschreven was.

Tel daarbij dat nergens minder dan fenomenale banjospel en het feit dat er al eens een streep slidegitaar te horen valt en dat het geheel meer dan vakkundig in de juiste ritmische banen geleid wordt door het duo David Larsen (bas) en Allen Marshall (drums) en je wéét haast vooraf, dat je een fijn werktstukje te horen zal krijgen. Dat blijkt ook: “Fugitive” is op en top Americana, inclusief wah-wah effecten en echo op de sixties-gitaar, die bijdragen om de verhalen over bijzondere figuren met bijzondere levens en bijzondere schoenen (van “Seven League Shoes” circuleert er al een paar jaar een heerlijk Youtube-filmpje) helemaal naar het Amerika-van-vandaag te vertalen.

Naast het feit dat dit ep’tje ten overvloede de meer dan duidelijke veelzijdigheid van Mean Mary -ze bespeelt een dozijn instrumenten- etaleert, is er het feit dat er nog meer op komst is en dat maakt deze eersteling zo fascinerend: hij is zodanig goed, dat je eigenlijk al meteen zou willen horen wat er op het volgende deel zal staan. Daarop is het dus nog even wachten, maar u kan de wachttijd aanzienlijk aangenamer maken door het beluisteren van dit kleinood én door ook eens naar de heel bijzondere video’s te gaan kijken, die Mary steevast weet te bedenken. Groots werk alweer !

(Dani Heyvaert)